دومین بار بود که به سنندج سفر می‌کردم. ولی انگار مدت‌ها بود که این شهر و مردمش را می‌شناختم. شاید به دلیل یکی از دوستانم که کرد بود و همیشه از کردها و فرهنگشان برایم حرف می‌زد، شاید هم به خاطر مهر و عاطفه‌ای که در میزبانانم یافتم بود. هر چه بود خوب و ستودنی بود. یک روز در سنندج بودم و ساعاتی در جمع پسرانی که از سراسر استان برای اردو آمده بودند. این بچه‌ها، از اعضای فعال و کتابخوان کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان انتخاب شده بودند. بچه‌های باهوش و خلاقی که دیدن‌شان موجی از شور و انرژی به من می‌بخشید.
کم‌کم مدرسه‌ها باز می‌شود و دنیا دگرگون می‌شود. بچه‌ها به مدرسه و کلاغ‌ها به باغ‌ها می‌روند و درخت‌ها برگ‌هایشان را به پایمان می‌ریزند تا باور کنیم که زندگی در گذر است و هیچ چیز ماندنی و ابدی نیست.
مهر می‌آید و من از یاد روزهای مدرسه دلم می‌لرزد. زمانی که معلم خدا بود و ما از خدا می‌ترسیدیم. نمی‌دانم چند نفر از بچه‌ها درس‌ها و مدرسه‌هایشان را دوست دارند. اما حیفم آمد اینجا یادی نکنم از کارگاه داستان‌نویسی که با گروهی از نوجوان‌های دوچرخه‌ای داشتم. دختران گلی که کلی ایده و انرژی برای نوشتن داشتند. من سعی کردم خدا نباشم. سعی کردم از آنها و درکنار آنها یاد بگیرم و از این یاد گرفتن در جهت بهتر نوشتن استفاده ببرم.
نمی‌دانم چند نفر از این بچه‌ها در آینده داستان‌نویس خواهند شد و از این روزها یاد خواهند کرد. ولی این را می‌دانم که هرچه و هرکه بشوند از این روزها به نیکی یاد خواهند کرد.